Çok Eskilerden Bir Masal

Birinin yüreği çocuktu, birinin yorgun
İkisi birbirine vurgun
Tutuşurlardı el ele
Ulaşırlardı ulaşılmaz göklere
Gözlerine ne gecenin siyahı dokunurdu,
Ne kışın soğuğu tenlerine
Kışsa kış, geceyse gece
Onlara her yer ateşti, her yer yangın

Birinin yüreği çocuktu, biri olgun
Şimdi ne duvarlara şakıyan gülüşler var
Ne kurulan hayaller
Her yer suskun

Demişti ona
Benim yüreğim çok kırılgın

Sevişler sustu gülüşler gibi
Rüzgar esiyor yüreklerde
Nihavent bir şarkı dillerde
Yeşil diyordun gözlerimi al gitsin
Sen yoksan bu dünyada her şey silinsin bitsin

Yalnızca bu masal anlatılırdı bu evde
Bilmem ki o çocuk kim bilir şimdi nerde?