Çok Canım Yanıyor Şiiri - Furkan Gülden

Geceler vardı; soğuk, sessiz. En zifirisinden karanlıktı. Bir aşkın vardı, en yalanındandı. Seni bir seven vardı, en yüreklisindendi. Senden hala vazgeçemedi. Halâ umutsuzca bekleyişlerde. Belki birgün gelirsin diye. Gelmeyecektin tabi de bekliyor o yine ümitsizce...

Aylar geçti. Yıl geçti. Bu aşkımdan zerre azalmadı. Bu gönül hiç değişmedi. Sendeydi, öyle kaldı. Yeni bir şey aramadı, geçmişte kaldı. Senden sonra bu yürek soldu karardı...

Aşkın ahını almış gibi yaralı yüreğim, sevdikçe sızlıyor içim. Gördükçe özlüyorum geçmişi. Hayallerin, geçmişin, şimdilerdeki tesellim. Sızlanıp ağlamam ise gurursuzluğun simgesi belki de. Canımı yakan yalan aşkın ise şerefsizliğin tek adı şimdilerde. Gerçekler de yalana dönüştü birdenbire. Tek gerçeğim, tek yalanımmış bilememişim. Sitem ediyorum şimdi geçmişe. Ya da beni sana kiralayan alçak kadere...!

Karala deferini hadi sorgula! Senden ayrılırsam, nefretimi dökeceğim kâğıda diyordun ya. Dök dökebiliyorsun doya doya. Ya da anlat ellerle yaşadıklarını gurursuzca. Bu yakışır sana da. Karşıma geçip hesabını sorabiliyorsan, bu aşkımı geçmişin izi olarak görüyorsan, zaten söylecek söz de yok sana. Ama gönül ya, öyle de böyle de seviyor anlamsızca...

Dudaklarımdan sızlıyor. Ağlamaktan gözlerim açılmıyor. Resmin elimde haince bana bakıyor. Ben resimde bile bakamıyorum gözlerine. Gör seni ne kadar sevdiğimi. Ne kadar değer verdiğimi gör be hain. Seni nelere değiştim, uğrunda nelerden vazgeçtim gör artık. Çok canım yanıyor bitanem çok. Dayanılmaz bir sancı bu aşk. Neydi ellere gitmene sebep. Neydi bianda terketmene sebep, neydi... Taşımıyorum bu yükü sensiz olmuyor. Canım çıksın da bu aşk bana zor geliyor. Bu aşkı tek kalpte taşımak, senin ihanetlerini, benim ise aşk uğrunda yaptıklarımı, yapacaklarımı aynı kalbe sığdırma zor geliyor. Kalbim sıkışıyor bitanem. Dayanamıyorum artık yokluğuna. Ölüyorum ben bu çıkmazda. Ya dön, ya vur beni. Ne olursa olsun ama sensiz olmasın bu hayat. Çok canım yanıyor bitanem çok...

FURKAN GÜLDEN