Çok Ayıp! Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

rotası bilinmeyen zamansız yolculuklar
rutin bir hüzün bırakırmış ardında
bilinmez ki
nerede duracaktır zaman
adına ölüm denen
bir celladın baltasında

son nokta gelince aklına
çocukluğunun yanaklarını okşayıp
dallarında kiraz olamazsın
çıkaramamışsan tadını
şeker katamamışsan yıllara
ne kadar ayıp
ayıp etmişsin
çocukluğunun yanağındaki elmaya

içini boşaltırcasına
işemek istiyorsun altına
bezini değiştirecek ana mı kaldı
ya da
paçasına yapışacak bir baba
gelince ayazı kışı
sarılmak istiyorsun değil mi
beyaz bir kundağa

dizinden yukarısına büyümüşsün
ne sığabilirsin o zamanki yatağına
ne de ananın koynuna!

ne kadar ayıp etmiş çocukluğun
seni düşünemeyip de büyütmüş
ve bu günlere yürütmüş
ayıp yahu
çok ayıp
kim sakladı senin emziğini
ve de
altına bağlanan bezini

ölüm gelince aklına
insan nasıl da dönüyor çocukluğuna
bebekliğine,
ergenliğine dalıp
yanıyor
tadını çıkaramadığı yıllara!