Çok adresli hüzün Şiiri - Muhittin Ulupınar

farzet ki gülüm,
aysız gecelere küskünsün
gönlün düşmemiş yabancı iklimlere,
suskun ve öfkeli bir kasırgadır gülümseyen,
dudaklarına yakıştırdığın hüzün.
sabret her şafak yazgın,
suçlu ve deli karıncalar gibi hüküm sürsün,
gülümsemen armağan olsun hoyrat mevsimlere.

martımın kanadı kırık isimsiz bu sonbaharda,
yapraklar düşer,kuşlar ölür ben vurulurum.
ne yazgım ağlatır annemi,ne de yüzüm güldürür çocukları,
oysa babam hüznü kanatır 'sevgili oğlum 'diyen mektubunda
her satırında gurbeti okşarım,tırnaklarım uzar
yapraklar düşer,kuşlar ölür ben vurulurum.

ne zaman aksa kanım bir sıla bin gurbet olur
eriklerde sonsuzluğun tadı ellerimin kınası.
kafatasımı anlamsız melodilerle doldurdum,
ellerime aldım ruhumu uçtu uçacak
yüzüm sararmış sigaram sönmüş,aylardan eylül
yürüdüm sahil boyu,eylülde benzi soluk kız bana yar olur.

rüzgar Marmara'ya karşı,bir yanım deniz bir yanım uçurum,
ne bu şehir kucaklar beni ne de hasret kokan geceler.
ruhum çocukların üşüyen yüreği,karanfil ya da yol ortasında
limanda gemiler durur,zaman durur be durulurum.
bir şarkı başlar hikayem okunur hüzzam makamda
yorgun akan ırmak misali mahzun ve derbeder.

siyah saçları örgülü okula gidecek liseli kız,
ardında rüzgarımın rüzgarında türküsü.
balıkçılar dağıtır sesini denizin başladığı yerden
batan güneş hatırlatır Badali mahallesindeki akşamlarımı
çay içtiğim kahvehane,işsiz günlerin vesikası geceler,
velhasıl karlı yollar,gecikmiş sararmış yaz.

farzet gülüm,
bu sonbahara ve bu şehre sığamıyorum.
güneş yakalıyor gözlerimden ağlayamıyorum
ruhum yüreği nasırlı bir cellât gibi soğuk ve tedirgin,
oysa yüzüm hep tıraşlı,damarlarımda irin
beşiğini salladığım sonra da boğduğum hayat.
gülüm,
gözlerine bile bakamadığım kız yakama yapışıyor
ruhumu zaptediyor martılar.
yorgunum elini vermiyor gece,yıldızlar ve hayalin.