Cohen le Dans Şiiri - İsmail Akyüz

Her gün bu kafede oturup seni izliyorum
ne zaman gelsem buradasın
belki sen de benim gelmemi bekliyorsun
elimde kitaplar ve kulaklığımda müzik
şiir kitabı olduklarını görmüştün bir keresinde
ben öyle sanıyorum belki de
bir fincan kahve bir bardak su istiyorum
sonra dalıp gidiyorum şiirlerdeki derinlere
gözüm yoruluyor arada sana bakıyorum içime işliyorsun
sen fark etmeden beni bilmeden
gözlerimiz çarpışıyor bazen umulmadık bir yerde
bakışların imkânsız bir şarkının bestesinde
bense seni söylüyorum seni düşlüyorum

Güzel gülen gözlerin var sanırım ela
adın da ela olmalı bu çok yakışır sana
biraz da zayıfsın uzun saçların hep rüzgârın esiri
gözlüklerimin üstünden seni izliyorum gizli gizli
kimse görmesin ihtiyar bir delinin hezeyanı demesin
belki fark etmiyorsun belki de içinden geçiriyorsun
deli bunak diye biliyorum her şey dengi dengine
gönül bu işte haz alırmış gibi eziyet ediyor kendine

Kulaklığımda birden güzel bir müzik başlıyor
“Dance me to the end of love”
Cohen o kısık muhteşem sesi ile söylüyor
‘’Dans et benimle aşkın sonuna dek
Güzelliğinle dans et benimle
Dokun bana çıplak ellerinle ‘’
yeni yetme hayallere yakalanıyorum
bir düş oluyorsun bulut beyaz
ben senin kavalyen saçlarım bembeyaz
kollarıma alıyorum seni sessiz ve kararlı
sen şaşkın ve heyecanlı bir titremede
dönüyoruz durmadan elin elimde
diri bedeninin sıcaklığı beni yakıyor
gönlüm gökyüzü şimdi sen bana bahar
başım güneş gözlerim yedi renk
şarkısını bitiriyor koca çınar
artık mevsim sonbahar
Biliyorum olmayacak rüyalardayım
ben günü geçmiş ümitsiz ihtiyar
vakitsiz bir bahardayım
gizlisin saklısın zordayım