Çoğuldur Özlemin Kahrı

Hınçla geceyi örseleyen düşünüşlerimizin
Yanaklarından sızınca birkaç damla yaş
Kayıp günler gibi dalar gideriz derinlere
Aldırmazlık telaşı sarar terli avuçlarımızı
Gölgeler yoldaş olur korkulu bedenimize.

O incinmiş kapaklarında gözlerimizin yar
Umursamaz bir kaçışın öyküsü belirir
Dargın korlar aleve sarılıp geceyi sarar
Aydınlık bir çıtırtı ile gövdemizi kucaklar
Gecenin katran karasında dillenir suskular
Tutunur aşk gözyaşlarımıza hışımla
Doludan taşan an/ca ruhumuzdan damlar.

İltica bakışların botlarında umut fukaraları
Korsan sularda ılık sulara ömür yazıyorlar
Çatlamış dudaklarında yanmış iyot kırıkları
Aynı ufuk çizgisine yol alıyorlar asırlardır
Delik ceplerinde eski zaman birliktelikleri
Aşkın muradı asildir ah, sıvadıkça delikleri
Devrik ölümü kucaklıyor erdemin havarileri.

Fısıltıyla kavrulan cümleler biriktiriyorum aşka
Ruhumun kitaplığında uzak diyar yalnızlıkları
Fiyakalı dünleri arar oldu çaresiz insanlar
Meçhul başkaldırılarla tıkılıyorlar mezarlara
Kıyam/et kimliğimiz zay/i olmuş dostlar
Sevginin kitabesine aşk yazmıyor şairler mısralarla.

Kıymık tenden ayrılmadan güneşe sarılmaz an
Bunun için akar asırlarca damarlarda sevdalı kan
Çoğuldur özlemin susturulamayan kahrı ne yapsak
Umudun asil rengini asla değiştirmez yaşanan
Düş sarılmadan özlemli tene geceler olmaz
Yanık bir türküdür içlendikçe göğsümüzü acıtan.