Çoğul Yalnızlıklar Ülkesi

Taş duvarlardan surlar yapıyoruz hayat çeperlerimizin etrafına. Özelleşip güzelleşme, yalnızlaşıp, yalınlaşma hayalleri kuruyoruz hep birlikte ama tek tek..Yüksek katlı binalardan dört duvarı kendimize özel, odaları tek tip hücre evler olan daireler alıyoruz avuç dolusu paralar ödeyerek.

Hayallerimizin içine bizi yoran hiç kimseyi sokmak istemiyoruz.
Zamanla komşu komşunun külüne muhtaçtır lafları da anlamını yitiriyor.Zaten kimsenin de külle işi kalmıyor artık.Merkezi ısıtma sistemiyle ısınıyoruz. Uzaktan ısıtma yöntemi yani. Güneş bile yüz çeviriyor bizden.

Yanıbaşımızdaki hiçbirşey ilgimizi çekmiyor. Zira tüketmeye oradan başlıyoruz.Hep bir başka şeye ulaşma arzuzu, sahip olduğumuz hiçbir şeye anlam katmıyor. Yetinmenin ne demek olduğunu yetim kalmadan öğrenemiyoruz. Bizim olan herşeyden şikayetçi olmaya başlıyoruz.
-arabamızdan,
-cep telefonumuzdan,
-evimizden.
-işimizden,
-eşimizden
...imkan olsada hepsini değiştirip yenileyebilsek...

Tahammül etme mecburiyeti tahamülsüz yapıyor hepimizi..Evde eşe, anneye, babaya, iş yerinde patrona tahammül edemiyoruz. Biz hep haksızlık yapılan tarafız.Çünkü böyle düşünmek işimize geliyor.

Sevgide pazarlık dönemi başlıyor.Artık karşı cinste aradığımız özellikleri cep telefonudaki özellikler gibi bir çırpıda sayabiliyoruz. Ancak bu özellikleri bulabilirsek sevebiliyoruz bir başkasını cep telefonunu sever gibi. Ama teknoloji hızla değişiyor. Yenilemek istiyoruz bir zaman sonra telefonumuzu. Eskiyi veriyorsun yenisini alıyorsun.Oysa sevgilinin ikinci eli yok..Özelliklerini görüp beğenerek aldığımız sevgili bir süre sonra elimizde patlıyor.Tükete tükete tükeneceğimizi öğrenmek zaman alıyor.Gün gelip yüreğimiz avuçlarımızda karanlıkta kaldığızda anlıyoruz ki bütün ışıkları da tüketmişiz.

Sahip olduğumuz en büyük servet yüreğimizdeki pırıltılardır.Onlar etrafımıza ördüğümüz yüksek duvarları aşarak birbirlerine ulaştığında ancak hayatı yaşanılır kılan gerçek güzellikler bizim olacaktır. Birlikte ağlamanın ve birlikte gülmenin ne büyük bir servet olduğunu belki o vakit daha iyi anlamış olacağız..

İstanbul,23 EYLÜL 2009