Çoğul Şiiri - Alp Arslan 2

siz değil miydiniz yoksa
karanlığın içinden çağıran bizi
sesiniz yankılandığında adım adım
karanlık şehrin ıssız sokaklarında
adımızı unutarak koştuk dört bir yana
sessizlikte kaybolduk oysa
yalnızlıklarımızın imbiğinde damıttık umutları
yıldızların ışığından süzerek damla damla
kendi aydınlıklarımızı yarattık gecede
kendi ayrılıklarımızı yarattık
bulamadık yine de
bulamadık kendi izimizi
kar yağıyordu

yoksa siz değil miydiniz
çağıran bizi korkularımızın ötesinden
çığlık çığlığa yanıt verdik
kalabalık şehrin ıssız sokaklarında
duvarlara tutunarak yürüdük kör karanlıkta
umutlarımıza tutunarak ilerledik
yolumuzu kaybettik biz
korkularımızın eleğinden geçirdik cesaret kırıntılarını
acıların gergefinde dokuyarak ince ince
kendi çarelerimizi yarattık belki
belki umarsız bir hastalığa yakalanmıştık
belki kar yağıyordu
üşüyorduk

biz değil miydik oysa
ter içinde uykulardan uyanan
gözlerimiz kör oluncaya kadar
bakışsız aynalarda kendi suretimizi arayan
her soluk alışımız bir orman yangınıyken
karınca yollarından geçen biz değil miydik
öfkemizi hiçe sayarak
savaş baltamızı toprağa gömdük
kendi gövdemizden yonttuk darağacımızı
zamanın değirmen taşında öğüterek direncimizi
kendi kelepçelerimizi yarattık
belli ki söylenecek söz yoktu artık
belli ki kar yağıyordu
üşüyorduk