Çoğu Kadın Gibi Şiiri - Alev Yavuz

Güneş değmemişti teninin nemine
güzelleştirmemişti zaman gamzelerindeki gülüşleri

Yüzünü, karanlığın derinliğine çeviren kadın
soluk almamıştı mutluluğun içinde

Küçücükken öğrendi susmayı
adet diye yasakları yüklendi nefsine

Abisi, babası, kocası vardı
en çok onlar kırardı minicik yüreğini

Acırdı hep bir hayal gibi evde dolanıp duran annesine
benzesin istemezdi kaderi annesinin kaderine

Korktuğu kaderin prangası ayağındaydı
ne bırakıp gidebilirdi, ne de yürüyebilirdi ileriye

Bir sessiz boyun eğişle yaşamı sürüp gidiyordu
adlandıramıyordu kendisini, mutlu bir insan diye.