Çoğu Bitti Azı Kaldı Şiiri - Cahit Kılıç

Aşkın rüzgarı esiyordu
Hani “ Başında kavak yelleri”
Dönüp baktığında geriye
Yüreğinde bir sızı kaldı
Öğütüldü hayat değirmeninde tane tane
Çarmıha gerildi arzuları
Yandı ateşe Kerem misali
Ne odu ne közü kaldı

Hep yalnız yürüdüğü yollar
Issız ve korku doluydu
Oysa bükülmez sanırdı bileğini
Umursamazdı yılgınlığı, inadına kaderinin
Şalgam suyu sıkardı içine
Acının kederin
Boğazında düğümlendi naraları
Ne sesi ne avazı kaldı

İhtiras diye bir marazı yoktu
Azaydı kanaati hep
Dilemmaydı ümit ve arzu
Gizliydi hep duası, niyazı
Açıktı kalbi herkese, billur bir camdan
Eh! Şak diye düştü bir kere damdan
Canan da usandı candan
Ne küstü ne razı kaldı

Zor zanaattır gönüllerden sürgün olmak
Yaşayan, bilen bilir
Kim açmış kapısını aşka giden yolun?
Kim neşter vurmuş yürekteki duygulara?
Kolaydır hariçten gazel okumak
Ne fırtınalar koparır içinde
Dönmek arzusu dost bahçelerine
Lakin ne dizinde takati
Ne bakacak Yüzü kaldı

Bir anda her şey tersine döndü ya
Ses veren olmadı sesine
Yaşamak, kim bilir
Belki de sadece öylesine
Bir soluk alsındı yeter
Hint kumaşı değildi
Topladı tüm duygularını, isteklerini
Doldurdu bir kör kuyuya
Canından başka mülkiyeti yoktu cihanda
İki satır nasihati
Üç kelime sözü kaldı

Yaşamak eğer bir yudum su,
Bir nefes almaksa yakin
Yoktur şikayeti halinden o vakit
Ne azığı acıdır ne de suyu zehir
Yoktur gelecekten beklentisi…Zahir
Uzatsa elini bir adım mesafededir
Özledikleri, öz bildikleri
Heyhat ki heyhat
Vakit daraldı
Ömür denen sermayenin
Çoğu bitti azı kaldı

03 Nisan 2007 / İstanbul