Çoğalır Ölüm Şiiri - Osman Deniz

Ve günün tortusu çöker
Zonklar pencerelerde akşam
Gökyüzü gıcırtıyla kapanır
Kara, geceyi boyar durmadan

Karanlık, adım adım
Kendine çıkar gece
Dili çözülür karanlığın
Kullanılmamış ölümlerle

Kasvetli imbiklerle her an
Damılıtırken geceden zaman
Kalplerdeki gözler uyanır
Hüzündür artık, çağlayan

Hayat denkleştirilir ölümle
Çoğalır ölüm, giyili her sırtta
Kefendir aslında her ten
Tabutlar sızlarken ormanda

Kabından öteye taşar bakışlar
Dillerde pas tutar çığlık
Kendini çağırır durmadan ölüm
Aksak ritmiyle her dudakta