Çoğaldıkça Yalnızlaşan Kent

Ah benim yetim çocukluğum,
Ah benim sarhoş gençliğim,
dul kadınlığım,
delikanlı ömrüm,
sendin güneşimin şırıngası.
Bir bıçak saplı gecesin şimdi.

Ey İstanbul,
şuncacıklığını bilirim
daha dün gibi,
ince belli kıvrak
koynunda haç saklı kızların
boğaz sefaları
Sonraki gündür,
Fatih'in Ayasofya'ya ilk adımı

Seni büyüttük,
sesimizle,nefesimizle
sevgimizle,nefretimizle...
Sen bizi çoğalttın,
evlat ayrımı yapmadan,
kudretli bir ana şevkatiyle.
Oysa biz seni azalttık,
her mevsim lotus veren yamaçlarına,
yalnızlık fidanları diktikçe...

Gözünden akan yaşları silmedim bugün,
kentime benzer bir yanım kalsın,
kendime benzer bir yanım kalsın diye,
ve ne hazin...
Ben yaşlandıkça sen kuruyamazsın.

Şehr-i cennetim
torunumun düşüydün.
Seni sana sürgün kılmışlar,
Ah İstanbul sana nasıl kıydılar?

Sokaklarında gezinir,
keskin bir tiner kokusu.
Kesikler içindeki bedenlerde,
geceden kalma bir tortudur bu buğu.

Gülbahçelerine gökdelenler kakılmış,
özgürlüğün katilidir onlar,
kuş ölülerini sürülerce,
plazalarına yığarlar.
Saçlarında cıvıldaşan kuşlar değil bak,
yalnızlık iniliyor yerin dibinden,
yoksulluğa ezgi olmuş maviliklerle.

Arabesk bir senfonisin artık,
kara,
kuru,
esmer çocuklarının yitik sesinde.
Hoyrat varoşlarına gece konmuş,
tifolu
dizanterili yerleşkeler.
Yedi tepesi uçuruma kesmiş bir kentsin,
Oysa yedi derya alacası tepeydin.

Artçıl nöbetlerdesin,
sahip çıkan yok bu sessizliğe,
ben de bıraktım ko gelsin.
Kalkıp şimdi yerimden,
gitmek istiyorum senden
ama olmuyor...
Memleket sevdası desem değil,
deniz kokusu desem yok,değil.
Başka türlü bir şey bu,
duyumsuyorum,
anlatsam diyorum,
ama kelimeleri yetiremiyorum...

İstanbul,
sendin şairliğimin sebebi,
bir bıçak saplı gecesin oysa şimdi.
...ve kangrene dönecek yalnızlığın gittikçe,
her şafak vakti,
milyonlarca ağızdan herhangi birileri,
toprağını öpüp,
güne 'merhaba' demedikçe...