Çoğalan Yürüyüş Şiiri - Hüseyin Adem Tülüce

Bedenimizde yaş üzümler titreşir
Dolanırım zeytin bahçelerindeki ateşlerde
Toprağın içinde yüzyılların aşkı beslenir
Sararan yaprakların çektiği sancılar
Kemiklerime işlemektedir

Yürürüm kanlı elbiselere doğru
Yürürüm iri düşlere
Yürürüm bir ceylan dokunuşuna
Paramparça olmuş taş yüreğim
Sular artık büyüsünü kaybetti
Evlerin pencereleri içimize uzak

Oyuncaklarımız çoğalıyor
Ve çoğalan oyuncaklarımız arasında
İnsanlığımız azalıyor
Vuruyorum beynimin tam ortasına
Hayat dökülüyor tüm azalarımdan

Kahırlı kelimeler yokluğumu arttırıyor
Yollarda sadece gerçek yürüyor
Yürüyor yabanıl yolcular
Sessiz ve dokunaklı…