Çoğalan Şiiri - Alaaddin Emre

'' O güzel insana, Elif ‘e:..'

şaşırıyor insan karşılaştıkça
neydi sözcükleri seçmekteki bu özen
karar kılınamadı diye miydi ağzındaki
hüzün kokan gülüş
sesinden akan titreyiş

sakin bir rüzgâr görmüştüm ilkin
nereden bilebilirdim ki
bile bile
üst üste
kendine gelmeden daha
istenmeyen çocukları
rüzgârın kuşlarına verdiğini
taşısınlar diye senden uzağa

yüzün dökülürken önüne
eksilen hüzünle
tozlu bir fotoğraf gibi
solgun gözlerinle
görmeyim istedin yüzünü
böylesine bitkin yorgun
biliyorum
gittin aynalara yapıştırdın

nahoş günleri abartmamalı
artık senin günlerin var
tıpatıp sana benzeyen sen
uzun bir koşu yolunda
bu çılgın sıcaklarda
soyun kırılmışlıklardan
sensin kendi çeşmen
sabah öğlen akşam
hiç durmadan yıkan
gitsin kalabalıklar

biliyor musun
sende bir şey var
bende olana yakınlaşan
hani sizken sen olan
her şeye karşın
durmadan gelişip
gelip de gidenleri
sakince uğurlayıp
ardından çoğalan
her pazartesi

aylardan haziran
bir yaz gecesi
uykusuz da olsa
günleri günlere taşıyan
vardır elbet bir su sesi