Çocuktum oysa... Şiiri - Sezen Çoban

Çocuktum;
Ölmek ne idi,ölmek nasıl birşey di
aklım ermiyordu.
Zaten kandırmışlardı beni
Dediklerine göre babam uzak bir yere gitmişti
ve uzun bir süre gelmeyecekti.

Çocuktum;
Ara sıra ağlardım,büyüklerden gördüğüm gibi
Pencerenin önünde beklerdim babamı,
Elimde,mevsimine göre bir çiçek.

Çocuktum;
Zaman akıl almaz bir hızla ilerliyor
ben büyüyordum.
Yaşıtlarım gibi,benim de öğrenme çağım gelmişti
Bir okula yazılmak lazım geliyordu..

Beni okula yazdırdılar.
İlk öğrendiğim -ölüm- oldu!

Çocuktum oysa...