Çocuktum Bilincim Uyandı

Çocuktum;
Bulutlara hayaller ekerdim düş perdesini aralayıp.
Serilince uyuyacakmış gibi özenilen yorgan, yatak!
Ve hep boynuma ağrı salan yastıkla kavgam vardı.
Minik yüreğime emrolunan: Hadi uyu, uyku vakti!
Anamın mıhıydı kafama hep çaktığı.
Uyku tutmayan, anama inat bir hal içinde parlayan gözlerim:
Daha o zamandan sudan sebeplere
Karanlıktan cesaret alarak, ağlamayı bilmişti.
Yaramazdım, aklım dönerdi bir maskaralık kapısından
Popomu pişiren bezlenme korkusuyla!
Söz vermeyi öğütlendim: İşemiycem anne, İşemiycem!
Ve ben hep işedim..

>

Çok dikenlere vurdum kendimi
Bayırlardan yuvarlandım delice!
Maksat, oyundu. Hevesim sonsuzdu!
Yeşile ve toprağa boyardım üstümü
Sökerdim dikişlerini urbamın!
Biraz etimi çizer ve ben acıya doyardım.
Çocuktum işte! Hayat gözümde bir oyundu.
Her gün yeni bir şey gördü gözlerim
Uzaklaştıkça evden, açıldıkça!
Benim gibi yumru eller, fal taşı gözler
Etrafta, başka yaramazlar da vardı.
Kızlar vardı, oğlanlar..
Henüz yakınlaşmadığım şivesi başka başka.
Sokuldukça anladım.
Onlarında bana yakınlaşmak istediğini.
— Senin adın ne? Dendiği vakit
Bir arkadaşlık başlardı, çocukluğumun;
Bir daha hiç gelmeyecek bir iklim
Ve ruhumu dolduran o tutku dolu havasını.
Bu gün hala arıyorum.

>

Neyi öğütlerse yaşamın orasından
Yürüdüm tıpış tıpış kısa boyumla.
Ne verirse doldurdum, heybemin boşluklarını.
Yaramaz oldum, sevimli, kırılgan.
Çok ağladım, yediğim her şamarda
Utancı öğrendim, içten ağlamayı!
O yüzden tanıştım duvar dipleriyle.
Çocuktum! Bilemedim yanlışı, doğruyu!
Daha kendimi bile tanımıyordum, çok korktum
Düşünmeyi, öğrendikten sonra
Ezildim! Şekerim alındı elimden, haçlığım çalındı
Oyunlara sokulmadım, itildim kakıldım!
Ağlayarak gelince eve anamdan yediğim azarın ve tokadın
Açtığı her yarada anladım ki
İçimde bir kalbim vardı.

>