Çocuktum Ben Şiiri - İbrahim Mıstanoğlu

Daha dün çocuktum ben;
Dizlerim yara bere içerisinde,
Elim yüzüm batık,
Kısa şortumun ceplerinde bilye hışırtısı,
Evden annemin yemek hazır diye seslenişi geliyor kulaklarıma…
Daha dün çocuktum ben;
Kalbim hiç kırılmazdı,
Ağlamalarım oyuncaklarımın bozulmasınaydı…
Daha dün çocuktum ben;
Kalbimde hayatın yorgunluğu,
Yüzümdeyse üzüntülerimin derin çizgileri yoktu…
Daha dün çocuktum ben;
Hayatı umursamayan,
Bir çikolatalı ekmeğe tav olan,
Mahallenin en afilli kızına âşık olan bir çocuk…
Şimdiyse;
Gönül kırıklıklarında yoğrulmuş,
Hayatın yüzüne attığı neşter yaralarını palyaço misali gülerek gizleyen,
Acıların ardına konulmuş üç noktanın getirdikleriyle boğuşan,
Bir çocuğum ben…