Çocuktum Ben Şiiri - Elif Naz Yılmaz

Henüz ağzımda süt kokusu,
Kalbimde yarışan uçurtmalar...
Balonlar bağlamışım parmaklarıma,
Hayaller kurmuşum avuç avuç,
Çocuktum ben,
Bir dünyaydım aslında.
Kuşlar gibi uçardım, hayallerim uğruna.
Çocuktum ben,
Silah sesi duydum, uykuya dalarken.
Başucumda patlayan bomba,
Kalbime saplanan mermiler...
Boya mıydı ellerimdeki kırmızı,
Yoksa kan mı?
Feryat mıydı sesimdeki tını,
Yoksa sevinç çığlığı mı?
Gökyüzü ne renkti?
Ben mavi sanardım, her sabah siyah şimdi.
Çalındı gözlerimdeki mutluluk.
Koptu salıncağımın ipi.
Bir an bakıyorum da insanlara,
Onlarla aynı yeryüzünde olmak,
Haksızlık değil mi bana?
Hey, çocuklar duyun sesimi!
Yaşamalıyız biz, hem de doya doya.