Çocuktum Şiiri - Yusuf Şeyhun

Çocuktum, rengarenk düşler kuruyordum kendime mavi gökyüzü içinde masaldan bulutlar Çocuktum, uzaktı bana imkansız düşler mümkünlerin sınırında ip atlıyordum
Çocuktum, iyilik pınarından oluşmuştu insanlar kötülük kıyısından geçmiyordu kimsenin çocuktum, ümitler yeşertiyordum her karanlığın içinde ümitten var ediyordum dünyayı kendimce Çocuktum, benden apayrı dünyalarda dolaşıyordu hayal kırıklıkları, konduramıyordum
gönlüme kırılan hayallerin gölgesini
Çocuktum, iyilik dolu ufacık yüreğimle dolanıyordum insanlarin arasında, insanlardaki iyilik kırıntısını arıyordum mercek gözlerimle
Çocuktum, güvensizlik yoktu sözlüğümde, tüm kelimelerin anlamları güvenle eş anlamlıydı bende
Çocuktum, Allah sevgiyle yoğurmuştu insanları öyle denilmişti bana, sevgidendi
hamurları, içine toz toprak karışmış kararmış yüzleri
Çocuk değilim, çocuk içim, çekiyorum perdeyi gözüme, insanlığa inat insan gibi bakmaya çalışıyorum hepinize, iğrenme dürtüsü olsa da içimde