Çocuktum Şiiri - Tayfun Bulut

Çocuktum

Çocuktum; ortaokul yıllarıydı, yaramaz ve tembel sayılmazdım ama derslere de düşkün değildim, sokak oyunlarından arta kalan zamanlarda ya da yemek için çağrıldığımda eve geliyordum, hayat bizim için zordu farkındaydım hiç cep harçlığımız olmadı, sokak oyunlarında kazandıklarımı paraya çevirir bakkala koşardım, üstüme ne verirlerse onu giyerdim, ne seçme şansım oldu nede şikayetim vardı, mutluydum.
Eksiklerin yoklukların farkına varamayacak kadar çocuk ve de özgürdüm sokaklarda, bir kere arkadaşlarım çoktu bir gün biri eksilse bir başka gün yenileri katılırdı aramıza, hiçbir şeyimizi karşılaştırmaz kıskanacak durumumuz olmazdı.
Çocuktum; özgürdüm sokaklarda, düşünce dizlerim kanasa üzülmez ağlamaz yırtılan pantolonuma yanardım, dikilip yama yapılan hali ile okula gitmekten hiç gocunmadım, öğretmenlerimiz temiz olun yamalı okula gelmek ayıp değil derdi, yokluğu bilirdi bilirdik.
Çocuktum; Ekmek arası ne verilse yer, içinde ne var ne yok demezdik, mahallemiz hem oyun hem gezi alanlarımızdı, her türlü satıcı gelir giderdi, hatta sinema bile vardı ama biz gidemezdik, bir keresinde üç metrelik duvara tırmanarak izlemek istedim ama pek başarılı olamadım.
Çocuktum; gözlerimiz hep gülerdi..! bu da bize yeterdi..!

Tayfun Bulut