Çocuktum.. Şiiri - Ünal Çağabey

Çocuktum. Düştüm. Ağladım. Daha günahlarla kirlenmemişti ruhum. Çıplak utangaçlıklara şahit değildim. Muzdarip değildi bedenim yaşamaktan. Kendimdeydim kendimin gözlerinden hayata bakıp güzellikleri gözlerimin rengine zerk ederek.
Çocuktum. Bazen ağlamaklı bakardım cihana. Elimde siyah beyaz bir televizyona ait kırılmış bir parçayla dolaşırdım. Herkes benim sanırdı ben kendimi kendimle taşır zannederdim. Sonra birden yağmur yağardı ve gökkuşağı renklerini görkemli kanatlarıyla savururdu. Kapı açılırdı bilmediğim bir yerden babam gelirdi, annem bu kirli dünyaya bir kardeş bahşederdi.
Çocuktum. Çocukluğa vakit bulmuşken öyle zannederdim. Hep öyle gideceğini. Beyaz atım yoktu belki ama kabukları soyulmuş odundan beyaz tahta atım mevcuttu. Sonra ben yazı yazardım üzerine. Daha okumayı bilmeyen bir çocuğun ağzından bilinmeyen bir dille. Yazı yazardım annem gelirdi aklıma. Yazı yazardım babamın niçin her zaman dışarıda kalmak zorunda olduğunu hatırlardım. Çocuktum.

Yarını düşlerdim cizlavet lastik ayakkabılarımla. Ellerim üşürdü karda. Dışarıda fırtına vardı ve ben okurdum binbir açlığın hevesini kursağında bırakarak cehennemin. Ateşinde yanardım sonra. Bilirdim beni yakacağını da bir şey diyemez olurdu dilim. Boyun bükmek kalırdı zamana. Çocuktum. Ağlardım.

Çocuktum. Düş’tüm. Düşlerime dalmadan önce bilmediğim bir kente yolculuğa başlardım. Mavi bisikletim olsun isterdim. Ama olmazdı. Dükkancı vermezdi bana dükkanındaki mavi bisikleti. Çocuktum. Param yoktu. Mavi bir bisikletin parayla alınacağını bilmezdim. Ağlardım. Babam elini uzatırdı ben ağlardım.

Sonra düşlerimden düşerdim. Düşümün renkleri çalınırdı evime giren amansız bir hırsızla. Sordum da söylediler. Ayvaz dediler. Ayvaz. Köroğlu’na çalım atan küheylanı söylediler.
Çocuktum. Namaza dururdu beli bükülmüş ninem. Elinden tespihi eksik olmazdı ve yanında benden başka bir şey taşımazdı.

Çocuktum. Düştüm. Ağladım.

Ünal Çagabey
25/04/2011