Çocuktuk Ve Çoktuk Şiiri - Nazlıhan Yılmaz

yağmurdan sonra,toprak kokusu sarardı,
kirlenmek güzeldiri bilmezdik,
çamur bulaşsada paçalarımıza;
biz önemsemezdik...
büyük marketlerimiz olmasada,
hayallerimiz gibi küçük, mahalle bakkalımız vardı,
filede asılı plastik toplar,mis gibi oyun kokardı,
ilk gün yerde sektirmez,kirletmezdik,
sonrası malum;
ilk mahalle yakartopunda kesin patlardı..
tek hayalimiz plastik topa ulaşmamızdı,
hayal kırıklıklarımız da; o topun patladığı an kadardı..
biz çocuktuk..ve de çoktuk..

çok katlı binalarımız yoktu,
derme çatma tek katlı evler,
demirden kapılar,tahtadan pencereler vardı,
gece lambamız olmasada,
sobadaki alevin rengi,
ışıklar södüğünde bütün tavanı kızıla boyardı..
ve yer yataklarımız vardı;
biz sıralanırdık,ve de sarılırdık..

bizim çocukluğumuzda; akşam oturmalarına gidilirdi,
sobanın üstünde kaynayan çay,
guzinede pişirilen kestane dört gözle beklenirdi,
patlamış mısır,kuru üzüm,tarhana ve portakal,
soğuk kış gecesi muhabbetlerinin vazgeçilmeziydi,
televizyon izlemeyecek kadar kıymetliydi zamanımız,
ve telefon kadar yakın değilken birbirimize;
telefondan daha yakındı dostluklarımız..
biz çoktuk..ve de çocuktuk...

sokaklarımız vardı bizim,oyun alanı yaptığımız,
yedikule,yakartop,istop(!) oynayıp,
kale sınırlarını çizen taşları,oyundan sonra kaldırdığımız,
dağ yamaçlarımız vardı;
poşetlerden uçurtma yapıp,masmavi gökyüzüne bıraktığımız..
ve bir sürü evimiz vardı;
oyun esnasında bir bardak su için kapıyı çalıp,
ekmek arasıyla geri uğurlandığımız,
bir büyüğü görünce toparlanırdık,saygılıydık,
karanlık çökünce kabuğumuzdan fırlar;
elimizde alevlerle tek tek zillere basıp,kahkahalarla kaçardık..
biz mutluyduk,ve de Mutlu..

bize saygıyı aşılayanlar vardı,
vede sevgiyi yaşatanlar..
dünyamız o küçük sokak kadardı,
fakat; mutluluğumuz, dünyayı ona katlardı..

ve saklanan çikolatalardı yaşam felsefemiz,
ya kimsenin yanında yemezsin,yada; kişi sayısına bölersin..
biz çocuktuk...ve de bir o kadar olgunduk...