Çocuktuk ve Büyüdük Şiiri - Kenan Kervan

Bir zamanlar erkenden kalkıp TRT yi açardık,
En sevdiğimiz çizgi filmi kaçırmayalım diye.
Okula gider dersin bitmesi için sabırsızlanırdık.
Okuldan eve gelinceye kadar yolda çıkardı daha üzerimizdeki önlükler.
Yemeğimizi yeyip evimizin az ilerisindeki parkta alırdık soluğu.
Uçurtma uçururduk masmavi gökyüzünde akşama kadar.
Kuyruğu parlak kağıtlardan yapılmış.
Hafta sonunun gelmesini iple çekerdik.
Eş Dost toplanırdı muhakkak her hafta sonu.
Çaylar,kahveler,sohbetler,oyunlar...
Ve aşklarımız vardı sabahlara kadar uyutmayan.
Mektuplar yazardık sabahleyin ellerine tutuşturmak için.
Köşe başlarında tek bakışlık aşklar.
Okulu sevdiren aşklarımız.
Çocuktuk.
Büyüyorduk yavaş yavaş ve heyecanla.
Hep bir telaşe,hep bir özenti vardı büyümeye.
Ve büyüdük işte.
Biz büyürken sorumluluklarımız da büyüdü.
Yükümüz de büyüdü.
Hatalarımızda,kalp kırıklarımızda.
Nerede kaldı ki o güzel günler.
Uçurtmalar,oyunlar,parklar,sohbetler.
Çocukluğun en mahsum hali olan utanmalarımız.
Aşklarımız.
Sahi nerede bıraktık biz o günleri...
Hangi durağında kaybettik bu uzun yolun.