Bir zamanlar biz de çocuktuk.
Biz de öğretmenimiz kızınca ağlardık…
En güvenli yer yatağımız,
Babamızın yüreği sanırdık.
Takmazdık gamı kederi.
Vurdun mu kendini kahkahaya
Attın mı üç beş takla havada...
Dayanamazdık;
Karşımızda bir çocuk ağlarsa…
Babamız annemize kızarsa…
Çocuktuk, dedim ya!
Ne susar ne dururduk…
Severdik yürekten herkesi…
Düşlerimiz olurdu
Durmadan parçalanırdı.
Ama geri düzeltirdik.
Ne yapar yapar düzelirdi o kalpler.
Yalnız kalmazdı.
Ağlamazdı saatlerce.
Gece korkunca,
Annemizin yanına giderdik.
Utanınca kızarırdık.
Her şeyi anında yaşardık.
Geriye dönmeden…
Umarsızca…
Sanatçıları severdik…
Poster biriktirirdik…
Izdırap çeker ağlardık
Büyüdükçe.
Geliştikçe korkardık yaşamdan.
Ne babamızın yüreğine sığardı korkular,
Ne de yatağımıza sığardı gözyaşları.
Kimse duymazdı bizi.
Biz o zamanlar daha çocuktuk.
Kayıt Tarihi : 3.1.2007 17:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yıllar önce yazdığım bir şiir, bir bayram sabahı eskiye duyulan özlem ile aklıma geldi. Paylaşmak istedim va buldum bir yerlerden. Şimdi anlıyorum. Keşke küükken büyümek için dua etmeseydim. Belki hâlâ çocuktum... Ah ah! 22.01.2004 Perşembe 22.38
HEP BÜYÜMEK İSTERDİN, HEP DAHA ÖZGÜR OLMAK...
ASIL ÖZGÜRLÜĞÜN AİLE SICAKLIĞINDA OLDUĞUNU BİLMEKTİR, ASLINDA BÜYÜMEK...
MİNİCİKKEN BİLE, YÜREĞİN HEP KOCAMANDI SENİN!
SENİ FARKLI KILAN DA BUYDU BENİM GÖZÜMDE.
GÜZELLİKLERİNİ PAYLAŞABİLMEK UMUDUYLA...
Ne de yatağımıza sığardı gözyaşları.
Kimse duymazdı bizi.
Biz o zamanlar daha çocuktuk.
güzel çalışma....
tebrikler değerli kardeşim....
TÜM YORUMLAR (5)