Çocukçaydı kavgalarımız.
En kötüsü,
oyuncaklarımızı toplayıp,
bükük dudak,
kalkık kaş,
oyun bozmalara varan.
Bazen sırt çevirip, diğer çocuklara,
ve diğer oyuncaklara,
biraz da kavga çıkardığımıza bin pişman.
Sonu evlerimize uzanan.
Erken dönüşlerimize şaşan annemize,
haklılığımızı anlatan,
masum bir şikayetti zaman.
Ertesi gün hiç bir şey olmamış gibi,
aynı yerde buluşan.
aynı oyuncakları paylaşan..
çocuktuk,
çabuk küsüp, çabuk barışan.
Kayıt Tarihi : 20.2.2006 21:02:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Muzaffer Cura](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/02/20/cocuktuk-4.jpg)
Değerli dost sayın Cura'yı tebrik ediyor sevgiyle selamlıyorum...
Şimdi;...ne kadar değiştik..ne kadar kolay kalp kırar olduk..
Bu güzel şiir beni hüzünlendirdiği kadar mutlu etti..
Yüreğinize sağlık.
TÜM YORUMLAR (13)