Çocuktuk Şiiri - Bilal Karaman

Çocuklar anlardı, biz anlardık bizi
Akıp giderdi yanımızdan
Bahçeleri gül bezeli bahçıvansız beyaz evler
Duygularımızı bedenlerimize sarar
Çok az konuşurduk
Göz göze geldiğimizde kızarır gülerken utanırdık

Seyyardan, külahta dondurmaydı vazgeçilmezimiz
Sonra yolun ortasındaki
Mahalle çeşmesiydi duraklama yerimiz
Taştan çizgiden, oyunlar kurar
Adımlarımızı sayardık
Ben kaybederdim o mutlu olurdu
Salıncaklara tutunur yan yana uçardık

Zaman hep dar olurdu
Varmadan yolun sonuna geri dönerdik
Söyleyeceklerimiz özlemlerimiz yarım kalırdı
Sabahları bekleyişimiz hayallerimizle süslenir
Yarı yolu tamamlama gayretiyle aklımız
Bir sonraki Okul çıkışına kilitlenirdi

Çocuklar anlardı, biz anlardık bizi
İpek gibi, su gibi kayıp gittik
Biçildiği kadardı Büyütemediğimiz çocukluk
Ne kadar çabuk büyüdük…