Çocuktu Ve Şiiri - Ramazan Ecevit

Bir çocuk tanıdım ben
Öyle,şirince bir şeydi
Düz damlı bir evde doydu karnı
Sarı saçları başak tarlalarını anımsatır
Uzun kirpikleri ve yeşil gözlerine
Çok can yakacak denirdi

Sokaklarının başı ile sonu arası oynadı
Tüm oyunlarını
Oyuncakları ya çamurdandı yada tahtadan
Uçurtmasını hep kendi yaptı
Ve yapmak için uçurtmasını
Kamışlar çaldı, kerpiç yapılı duvarlardan
İplikler çaldı, annesinin örgü sepetinden

Yazları beyaz bulutları seyretti
Sebze kasaları paşa koltuğu
Beyaz güvercindi bulutlar, at, köpekti
Gemiydi hırçın dalgaları yaran
Güzel bir kızdı bulutlar
Tavşan dişleriyle gülen
İlkokul aşkıydı, ilk aşkıydı
Ki o zamanlar başladı
Sevgilerini içine hapsetmeye

Arka bahçenin köşesinde
Boyu beş eni üç adım
Nohut tarlası vardı
Hayalleriyle suladı nohutlarını
Hasat günü umut topladı
Bir sürü umudu oldu

Geceleri vardı
Sapanla taşlanmış sokak lambasının altında
Top koşturulan
Komşu evlerden armutlar, kayısılar çalınan
Geceleri vardı
Evin dışındaki helaya giderken
Korkular saran yüreğini
Ve yıldızı vardı
Korkarken sığınıp
Cevapları hazır bir şeyler sorduğu

Ne bisiklet istedi ne oyuncak
Beş yıldızlı karneleri için
Sessizce sokağına döndü
Yeni elbiseler için, yaş akıtırdı her bayram arifesi
Ki o yaşlar hep işe yaradı
Kışları vardı
Okul dönüşleri yanan bir soba
Ve sobadan sıcak bir kalbin kendini beklediği
O okul dönüşlerinde
Islanan çoraplarını kuruttu
Sobaya yaklaştırıp
Çoraptan çıkan buhar gurur verirdi
Yırtılan botunu kimseye söylemediği için

Ah o oyunlar
Karda,çamurda,yazın sıcağında oynanan oyunlar
Özlüyor çocuk
Tozunu hep üzerinde taşıdığı toprak sokağını özlüyor
Beyaz bulutlardaki sevgilisini
Korkulu gecelerdeki yıldızını
Nohut tarlasını ve uçurtmasını
Özlüyor çocuk