Çocuksuz Bir Sokak Şiiri - Türkan Sevinç

bir sokağı hatırlıyorum, gözlerimi kapattığımda
belli belirsiz kapılara açılıyordu kaldırımları.
bir kadını bekliyordu bir adam
tarumar omuştu anıları
ama yine bekliyordu hiç hesap etmeden.
ben o sokağı gezerken
kim o diye seslendi yeniden bana
kafasını kaldırdı ve bu sefer o konuşmadan
ben 'o değilim' dedim ona
yine üzüldü.
farkındaydım fazlasıyla.
ama bu sokağı neden kimse dolaşmazdıki bizden başka
hep o adam ve hep ben
o nun neyi beklediği belliydi
ben neden burdaydım peki
yanlış bir adresime takılıp kalmıştım
kimseleri göremedim çünkü
evler terkedilmiş, ipler de çamaşırlar asılı değildi
ve hiçbir çocuk sesi yoktu üstelik
peki çocuksuz bir sokak(!) olur muydu hiç?