Çocuksun! Şiiri - Seyfet Bozçalı

Çocuksun,
Çocuksun sen ağıtlarında tipiye tutulduğum,
Bizim, aşamadıklarımızı yaşayan,
İnsanların kulak tıkadığı sorular soruyorsun,
Gözyaşların sağanak yağmur olmuş yağıyor,
Coşkun bir şelale gibi dolduruyor uçurumları mı,
Çocuksun sen sesinin ıstırabına düştüğüm.

Her doğan insanın birçok öyküsü olur senin gibi.
Ve yıkılmış yuvandan yanmış küllerini savuruyorsun,
Kirpiklerime düşüyorsun su damlası olarak.
Oluk, oluk akıyorsun göz kapaklarımın içinden.
Sonsuz bir uykuya dalıyorum düşüncelerimle,
Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil!

Bir dala tutundum düşerken, oradayım hâlâ
Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı gibi,
Durmuyor akrep, yelkovan ha bire işliyor süre.
Yaşıyorum olanları o zaman benim işte,
Durursa ölürüm paramparça olur hayallerim.

Ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ondandır dalgınlığım
Bir mülteci hüznüne dönüyor anlattıklarım.
Göçük altından çıkarılmış Ümran bebekleri,
Sahile vurmuş Aylan bebekleri hatırlıyorum,
Sarmış ana kucağı gibi kum tepeciklerini.
Biliyorum yaralarını acıtıyor soğuk ve tuzlu su.
Düşünüyorum, üzülüyorum ağlıyorum,
Unutamıyorum bunca olup bitenleri.

Çocuksun sen yaşıyorsun var ve yok arasında
Hangi kaderim sin, hangi düşümsün bilemiyorum.
Kırk derecelik ateş sarmalında yaşıyorum.
Alnımdan çekerken içine alevi, ben hala üşüyorum
Ve hayal görüyorsunuz odanıza doluyor
renkli kır çiçekleri,
Dolduruyor kulağınızı çeşit, çeşit kuş sesleri.

Çocuksun sen yıldızlardan oyuncaklar yapan,
Ay dan ay dede bulutlardan yorgan yapan.
Hayal dünyasında kabuğuna sığmayan.
Bir umudun peşine takılıp gittiğimiz yerdesin,
Mezarımız oluyor okyanus ya da bir deniz
Karanlık suların diplerinde seni bekliyorum
Hasretle, özlemle anne sevgisiyle,
Deniz canlıları tarafından parçalanmış,
Soğumuş bedenimle.