Çocuksu Şiiri - Necdet Evliyagil

I.
Bir çocuk üzülürse,
Gökte bir yıldız söner;
Gülücükler saçmazsa,
Tüm karanlıklar
Yeryüzüne iner…

Bir çocuk sevinirse,
Gökte yıldızlar türer,
Sevgilerle dolarsa,
Renkli aydınlıklar
Yüreğine siner…

II.
Çocuklar,
Hiç ama hiç büyümeseydi;
Gelişip-serpilmeseydi
Ne iyi olurdu.
Dünyamız sanki
Kurulduğu gün,
Çirkinliklerden arınıp,
Güzelliğin tahdına kurulurdu.
O zaman
Yaşantıya doyum olmazdı.
Çiçekler de, yapraklar da solmazdı…

Çocuklar
Büyüdüler de ne oldu?
İlk önce birbirlerinden
Uzaklaştılar-koptular;
Mavi göklerde yitirdikleri
Renkli balonlarını bile bulamadılar..

Ya uçurtmalarının kuyrukları,
Kimbilir hangi dalda takılı kaldı,
Düşlerinde yaşayan, unutamadıkları
Anılardı kovaladıkları;
Hiçbir zaman yakalayamadıkları
Ve ulaşamadıkları.