Çocukluk Yıllarıma Şiiri - Halil Gülşen

Çok oldu bırakalı topacı,
Ne zamandır uçurtmam yok elimde,
Yolladım onu gökyüzüne,
Gezsin, dolaşsın diye…

Çocuktuk bir zamanlar;
Tozlu yollarda yayan yürürdük hep,
Keçi otlatırdık Toros yaylalarında.
Akşam ayazlarında üşüdüğümüzde,
Geven yakıp ısınırdık.
Zevkli olurdu doğrusu!

Büyüklerimiz, ekin biçerlerdi imeceyle,
Gerim-geçim konuşurdu onlar.
Biz ise çocuk dünyamızda;
Çocukça yaşardık çocukluğumuzu.
Bizi ilgilendirmezdi geçim derdi.
Para, pul muhatap değildi çocuklarla.

Ama sevdamız vardı küçücük yüreğimizde.
Ya komşunun Ayşe’sine, ya muhtarın Zeynep’ine
Kaptırmıştık gönlümüzü.
Yani bizim küçük kalbimiz,
Büyük sevdaları yüklenmişti
Vay be!
Bilye oynarken sokakta,
Yahut topaç çevirirken neşeyle…
Türküler söylerdik daima.
Böğürtlen yerken siyahlaşan dudaklarımızdan,
Sevgi sözleri çıkardı küfür yerine!
………..

Çocuktuk o zamanlar;
En çok şekeri severdik.
Bayram geldiğinde,
Yüzü peçeli ninelerin, nur yüzlü dedelerin
Ellerini öperdik, şeker versinler diye.
Şekeri alırdık da;
Elleri neden bastonluydu, neden aktı sakalları?
Bunları anlamazdık. –Çocuktuk ya-
Onları ölmez sanırdık.

Sonra, kayboldular; anlamadık!
Anlamadık ve ağlamadık.
Yalnız büyükler ağladılar.
Dedim ya işte,
Çocuktuk o zamanlar!