Çocukluk Üzerine Şiiri - Mustafa Tanrıkulu

Feleğin benim için döndüğü zamanlardı
Daha masum bir çocuktum
Ne adam öldürmeyi bilirdim
Ne de ölümün ne olduğunu...
Okuma yazmam da yoktu

Annem parmağıyla bir çocuğu gösterip
'Yetim' dediğinde.
Anlamıyordum fakat ağlıyordum yine de
Ve sevmeyi biliyordum o zamanlar da
Seni o zamanlar tanımıyordum

Elektrikler yoktu o vakitler bizim köylerde
Karanlıktan gözüm meftuneyi görmüyordu
Hatırlıyorum.
'Pîrâ Zeynep ölmüş'dediler.
Annem bir romörkteydi, gidiyordu.

Körfez harbinin olduğu yıl okula başladım
O sene biraz anlamaya başladım ölümü
Elektrikler de gelmişti
Televizyonu aküye bağlamıyorduk artık...
'Atina'dan Reha Muhtar bildiriyor'du.

Rüzgar yanaklarımdan öpüyordu okul yolunda
Bizim köyde okul da yoktu
Üç kilometre öteye gidiyorduk okula her sabah
Ve her akşam dönüyorduk
Çanta yedi yaşındaki bana ağır geliyordu.

Biliyor musun
Türkçe de bilmiyordum o zaman.
Gel- git-yap- et 'lerden başka.
Ama okuma biliyordum
Ne dediğini anlamasam da okuyordum....