Çocukluk Parkı 1 Şiiri - Betül Tarıman

Onlar gelirdiler; cepleri dolu karamela
Sığınırlar koltukaltlarına annelerinin
Kapı zilleri, telefon sesleri susar
Susardı çocukluğun bahçesi
Küf tutmuş zaman bahçesi

Sözden önce mi olmuştum sonra mı
Batık mıydım kalkan mı
Kılıcın kını keskindi kından
Yenildim ey gece kovuldum aşktan

Onlar gelirdiler; atları yorgun, dilleri yorgun
Paşa çayları, oyun odaları
Mümkünmüş gibi başladığına şeylerin
Özensiz büyürdüler, sıcak ve odasız
Anneler uzaktılar, babalar poyraz

Böyle böyle büyüdüm işte
Kokusunu duymadığım koyun kalmadı
Eskitmediğim bir tek ten
Gizlendiğin yerden çık ey sebep
Gül yaprağı daha keskindir gülden

Onlar gelirdiler; yokluk sonu gelmez açlıktı
Açıktı kapıları hüzünlerin ve
Çocuklar gelirdiler ufak esintiler
İyiliklerle ağızları keten helvası
Kiralık bisikletler, fondanlar
Geride mi kalmıştım, önde mi
İçimde hep bir azlık

Sanki büyümüşüm de bir şeyler solacakmışım