Çocukluk Oyunlarım Şiiri - Hasan Özçelik 2

En güzel gün çocukluğum,
İşte hüner, altın çağım;
Oyuncak evler yaparız,
Yıkınca mahvolur bağım.

Bizim her şeyimiz başka,
Oyuncak; ot, toprak, taşla,
Zekalı olmak istersen;
Vakit azdır, hemen başla.

‘Yurtyıkık’ı hiç duydun mu?
‘Sobi’ deyip saklandın mı,
Göbetlerde yıkandın mı ?
Ata askınıp düştün mü?

Ağaç dalı, yaptık kazık,
Üttük, güya kaptık azık,
Kimi ezik, kimi büzük,
Bilmeyene pek çok yazık.

Dömbe bir taş oyunudur;
Taşı taşı güttürmedir,
Ayak ayak bir sayımdır,
Zekalı bir savunmadır.

Dokuztaş ise damadır.
Bıçağın hası kamadır,
Çakılarımız hünerli,
Söğütten düdük yaptın mı?

Çelik-değnek oynarsın ya,
Uzun eşek atlarsın ya,
Atlayamaz da düşersen;
Kıkır kıkır gülersin ya.

Böl ikiye makarayı,
Tak çöpünü, aç arayı,
Yapamazsan fırıldağı,
Satın al da, ver parayı.

Çordan düdük öttürürüz,
Kamış kaval yaptırırız,
Çamurdan otobüs yapıp,
Yolcuları taşıtırız..

Dört çeker araç tipinden,
Başkası bilmez ilminden,
‘Gözotu’ değnek sapından,
Patenti Marla köyünden.

Çakıl yığını tepeye,
Kadife don ile çıkıp,
Sırtüstü aşağı sarkıp,
Çamaşır yırtmak ne zevkli.

Hasan Özçelik
(16.04.2019, Isparta)