Çocukluk Oyunları Şiiri - Atilla Güler

hani bebeklerin vardı senin
küçükken oynayıp paylaşmak istemediğin
hiç kimseyle
benim de bilyelerim
oyuncak atım bir de
sen tarardın saçlarını bebeklerinin
elbiseler giydirip türlü türlü
karnını doyurmaya çalışırdın onların
yalancıktan
hep
sokakta koşturup ben
ya yeni bilyeler kazanırdım oyunlarda
ya da kaybederdim bir kısmını
kaybettikçe yenileri alınırdı bakkal amcadan
İmdat'tı adı da bakkalın
böyle anlarda adıyla müsemma
atımı kurardım bazı zamanlarda
sanki benmişim gibi üzerindeki jokey
zevkle oynardım ya hani
ne severdim bembeyaz rengini
ve sekerek hareket edişini
kırıldı bir gün oyuncak atım
parçaladı üzerindeki jokeyi kardeşim
bir de kurulduğu yeri
nasıl da yanmıştı içim
gözlerimden süzülmüştü
onun için yüreğimde akan sevgi derelerim
atım ölmüş gibiydi sanki gerçekten de

eskidi oyunlar yıllar geçtikçe
yeni telaşlar süsledi yerini oyunların
şimdi yok elimde bilyelerim
yeller esmekte yerinde oyuncak atımın
ama sokaklarda koşturmaca hala son sürat bende
kazandıklarım ve kaybettiklerimle üstelik
sadece İmdat bakkal yok artık
sokağın o köşesinde
peki ya sen
sen hala evde oturmuş
saçını tarayıp bebeklerinin
kıyafetlerini seçerek
doyurmaya mı çalışıyorsun karnını onların

“çocukluk oyunlarında bırakmadım ruhumu
her mücadelemde içimde hala o küçük çocuğun ümitleri
ve sevinçleri
ve kimi zaman da hüzünleri”

23.01.2007

Atilla Güler