Çocukluk muydu.? Şiiri - Selçuk Özdemir 2

Bir lokma peynir ve kuru ekmekle geçen günlerimiz,
Taş parçalarını sek sek oyuna atmanın tek hedefi.
Topa vurmanın bile lüks sayıldığı günlerdi,
Masumiyetle dolu, umut dolu zamanlarımız.

Koşmanın, sadece eğlence olmadığını hissettiğimiz,
Kaçmanın, hayattan veya arkadaşlardan değil,
Kendi içimizden kaçmak olduğunu anladığımız günler.
Yere düştüğümüzde kanayan dizlerimizle gizlerdik acıyı.

Okula babamız bizi bırakamazdı,
Yokluğunda hayat daha anlamsız gelirdi.
Annemiz her isteğimizi karşılayamazdı belki,
Ama umut dolu sözleri yeterdi bize.

Sevgimizle avutarak birbirimizi,
Zamanın nankörlüğüne ve başkalarının mutluluğuna tanık olduk.
Kimse elimizden tutmadı, bir alnımızdan öpmedi belki,
Ama o zamanlarda, kaybolmanın bile farkında değildik.