Çocukluk İşte Şiiri - Hüdai Özkan

Olan oldu gülen güldü sevinen yine bir el oldu.
Oysaki dolu dolu olmuştu yüreğim söyleyin bana ne oldu.
Bir telaş vardı bir heyecan vardı zaman durmuyordu.
Şimdi o damarımda akan sım sıcacık kanım dondu.

Elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi kala kaldım.
Çocuklar gibiydim saf ve temizdi duygularım.
Diyordum bu aşkı içimde büyütmeliyim yüceltmeliyim.
Çocukluk işte boş hayallere dalmışım,dünyadan habersizim.

Topladım tüm oyuncaklarımı,hediye olarak da kabul etmiyorum.
Yakacağım tüm oyuncakları,alamayacaklar elimden,ağlamak istemiyorum.
Yaşamayacağım bir çocuk gibi,büyümek de istemiyorum.
Yaramazlıklar yapacağım sevmeyin beni,ben yaramaz bir çocuğum.

Kömür karası sürdüm yüzüme kalmasın diye yüzümde bir tebessüm.
Sevimli olmak istemiyorum,zaten kalmadı o tatlı gülüşüm.
Cezamı ben kendime verdim karanlık boş sokaklara yürüdüm.
Bilmediğim o sokaklar da kayboldum,siz kendi hayatınızı düşünün.

Elimde bir fırça boş duvarlara mutluluğun resmini çizdim.
Geçtim karşısına gece gündüz gözyaşları ile resimleri izledim.
Şu çocuksu yüreğimde bilemediğiniz acıları nasılda gizledim.
Ben işe yaramaz bir çocuk,siz büyük insanlara mutluluk dilerim.