Çocukluk Hayali Şiiri - Harun Tolga Peker

Çocukluğumun hayalisin, affet...
Ben seni ne zaman düşünsem, baba olmak istiyorum...

Yani diyorum ki; sen ne zaman düşsen aklımın merkezine dünya bana çok iyi davranıyor. Otobüs terminalleri, tren istasyonları, havalimanları cennetin bahçesinde yer ediniyor kendine. Bütün şarkıların annesi oluyorsun, en çokta nostaljik seviyorum seni çünkü çok eskitiyorsun beni öperken, daha çok benimsiyorum, bencil olmayı bu yüzden seviyorum...

Aynı yastığa baş koyduğumuzu düşünüyorum bazen, Allah buna izin vermiyor. Kesiyor hemen elektiriğimi. Seninle karanlıkta sevişmek zorunda kalıyorum, mahallenin delisi kadar hırslı, Karadeniz kadar hırçın, Yeşilçam kadar komik ve yeni doğmuş günahsız bir bebek kadar masum öpüyorum teninin her sokağını...

Sonra her yer düş siyahı,
Sonra her yer loş kırmızı,
Sonra her yer manzara turkuazı,
Sonra her yer beyaz bir hayal kırıklığı...
Sonra her yer de ki hiçbir şeysin sen...

Sonrası olmuyor aslında hiçbir zaman, her şey o an da kalıyor, o oda da, o yastıkta, beynimde...

Bazen istiyorum ki gel sadece muhabbet edelim, müebbet yiyelim karşılıklı. Ayaklarımızın titremesin sandalyelerimizi gıcırdatsın,
ben bitridikçe sen bir kadeh gülücük daha koy masaya, sen bitirdikçe ben biraz daha göz yşı doldurayım tabağına...

Gül gibi geçinir, aşk gibi yaşar, ama mutsuz bir şekilde ölürüz...
Ne güzel değil mi...

Ben seni ne zaman düşünsem işin içine hep şizofrenik bir düş giriyor...

Harun Tolga Peker