Çocukluk Günlerimden Tek Hatıra Bu

Çocukluk günlerimden tek hatıra bu
Sararmış, çatlamış yüzü
Kırkbeş yıl gerilerden koşup gelen bir resim
Geçmişten geleceğe tek bağım
Kalabalık bir aileye doğmuşum
Şimdi eteklerine tutunduğum
Bir tek annem kaldı yanıbaşımda
Hayat ne kadar sürprizlere meraklı
Her kuş kendi dağlarına uçar
Her karınca kendi kuytusuna
Doğduğum topraklardan uzakta
Kendi başımayım sırça yuvamda
Dostlarım yanıbaşımda
Yüreğim yine de yalnız başına
Öz kardeşlerim defterinden silmiş adımı
Kendi küçük hikayelerine kanmış
Kendi yalanına inanmış
Bu benim kaderim değil yaşadığım
Kendi yuvasına yabancı kalmış babamın kaderi
Sürülüp atılmış köyünden
Koparılmış kökleri kendi toprağından
Şimdi son uykusunda
Ailesiyle bir arada
Kavuşmak için kendi kanına
Mutlaka ölümü mü beklemek lazım
İnsanın en sevdikleri, insana
Yaşarken lazım...

Turan Gökmenoğlu
Kadıköy, 12 Şubat 2007