Çocukluk Günlerim Şiiri - Can Ceylan

Vesile oldu döndüm çocukluk günlerime;
Canlandı anılarım baktıkça dünlerime.
Elinde file vardı babam çıktı önüme;
Hasret taşkın sel oldu bakınca gözlerime.

Çocukluğum yürüyor karşı ki kaldırımdan;
Tutup çekiyor beni donup kalmışlığımdan,
Usulca gülümsüyor yılların ötesinden,
Tek kelime etmeden bir tek soru sormadan.

Sürüklenip giderken yürüyorduk biz bize
Ordan burdan laflarken geldik mahallemize
Fotoğrafını çektim birkaç poz evimizin;
Balkonda belirince güleç yüzü annemin.

Ne çok kızardı annem eve geç gelişime;
Banyo vakti gelince ipe un serişime.
Müthiş keyif alırdım babamla boğuşurken;
Kokusunda kalırdım sımsıkı sarılırken.

Rastlarım belki diye aşina birkaç isme;
Hafızam gezinmekte apartmanın zilinde.
Sıyrıldım uzaklaştım gelecek kaygısından;
Çocuklaştım girdikçe bu zaman tüneline.

O sokak köpeğini ne kadar da sevmiştim;
Evden süt kıyma çalıp günlerce beslemiştim.
Bir kulübe yapmıştım taş karton ne buldumsa;
Derme çatma da olsa sevinmiştim çocukça.

Doğan amcayı gördüm mahallede gezerken;
Anne babamı sordu haldi hatırdı derken.
Anılar teker teker canlandı konuşurken;
Babam öldü deyince dedi ki; ne de erken.

Uyandı hatıralar derin kış uykusundan;
Üşüştü üzerime girdiğim her sokaktan.
Ölü toprağı mı vardı bunca yıl üzerinde;
Çıkmak ister gibiydi zamanın kıskacından.

Sanki köprü atmıştım bugünlerden dünlere;
Gülümsedi anılar canlandıkça yüzüme.
Kışları sert geçerdi bu Kayseri şehrinin;
Buz tutan caddelerde dondu kaldı geçmişim.