Çocukluk Günlerim Şiiri - Neva Erin

Bir yaz günüyle yaşamın kollarına atıldım ben,
Aylardan Temmuz, yıllardan teyakkuz yılıydı
Korkuların henüz dinmediği ve düşüncelerin dillendirilemediği
Yüreklerin avuçta taşındığı,
Ve mihenk taşının ay ışığında aşındığı günlerdi

Sekseninde Nezaket Teyze’nin
Seksen yılının hikayesini dokuduğu kahverengi örgülerle,
Sütçümüz Fevzi Amca’nın kapaksız kabul etmediği süt çanakları
Ve bin bir özenle mekik gibi dokuduğumuz seksek çizgileriydi
Çocukluğumdan arta kalan..

Bir ayının ayağı yanıyordu, ayı oynuyordu ve çocuklar gülüyordu.
Ayı ağlıyordu biz gülüyorduk ve hayat ayının topuklarında kaynıyordu.
Televizyonda hayat ağacı yeşerirken dalları meyveye duruyordu.
Ve hayatın ağacı büyüdükçe ben de büyüyordum.

Anneler çocuklarına pazardan Fatoş’u alıyor,
Yollardan yokuşu sevmiyorlardı.
Leblebi tozlarının genizleri yaktığı,
Çocukların renkli macunlara taktığı yıllardı.

Sayıyı sayıya abaküsle katarken,
Hayali eşkâle hamurla verirken
12 öncesi Külkedisi okurken
Geceleri çabuk geçiyordu
Ve şehri sabah ne güzel kucaklıyordu.

Külde patates yatıyordu
Ve evde büyük sobalar yanıyordu
Oda yanıyordu ama mutfak üşüyordu
Küçük yüreklerimize güneş, büyüklere gölge düşüyordu
Biz sıcaktık ama onlar hep üşüyordu.

Elbiseler sıra sıra dizilir
Bayramlarda şekerle mendil verilirdi
Alınların al kanlara boyandığı
Bahçelerde Kurbanlar kesilirdi.

Okullar sık sık tatil edilir
Mahalleli haberleri radyodan edinirdi
Toprağın kara ve sobanın kömüre doyduğu
Minik bir kuşun pencerede donduğu günlerdi

En güzel masalları dedeler anlatır
En güzel hatıraları babalar saklardı
Annenin temiz yüreği kolalı çamaşırdan taşar
Çocuklar hep büyüme hayali ile yaşardı

En güçlü yazılar duvarlara kazınır
En derin sevdalar tebeşirle yazılırdı
Sevdiğine sözü olan özü kilime dokur
Sözü saza bırakır, nefesi kesilir serden geçerdi

Hayat güzeldi, basitti iki heceydi
Şeytanı taşlarken babamın korkusu hayati engebeydi
Geçen günler birbiri ardına hengâmeydi
Yarın geliyordu, yürekler sükûnete gebeydi…