Çocukluk Düşlerim Şiiri - Funda Kocaevli

İçimdeki seli durduramıyorum bir türlü. Zamana inat, gelip geçmeden iyice yerleşiyor sanki. Öfkeyle özlem karıştı birbirine ve ben ilk kez ayırdına varamıyorum gün ve gecenin. Kızıl günün ortasında, nasıl da kapkara oluyor yüzler. “Yüreklerin arka kapısı açık mı? Neden ışık sızmıyor içeri?” diye saçma sorular arasında debelenirken buluyorum kendimi.

Dudaklarımı aralasam, hangi renk olduğunu kestiremediğim bir öfke fışkıracak dilimden. Alacalı, karanlık ve çok gürültülü bu aralar yüreğim. Ondandır, susmayı tercih edişim.

Öyle zor ki, sana susmak!
Bu kadar çok konuşulacak şey varken üstelik öylece susup, küsüp gitmeleri bıraktın bana.

Çocuk gibi dudak büktüğünü düşlüyorum. Kırmızı topu komşunun bahçesine kaçıran haylaz oğlansın sen. Ben de köşe başında saklanıp, gizlice seni izleyen atkuyruğu saçlı kız. Topa biri vursa da, köşeye kadar koşsan peşinden almak için. Ufacık bir an gözüme değse gözlerin diye, yüzüm kızararak utançla bekliyorum işte. Elimde Fatoş adlı bebeğim, kırmızı ayakkabılarım ve annemden habersiz giydiğim bayramlık elbisemle hatırla beni.
Böyle anılarımız yok ki bizim!
Sadece düşledim sevgilim. Ayrı şehirlerin, ayrı sokakların, hatta ayrı masalların çocuklarıyız biz. Ayrı hayatlara büyüdük.
Aslında, biz hiç karşılaşmamış da olabiliriz!
Niye o zaman bu öfke ve özlem karmaşası?
Hiç gelmeyişine sevgili, hiç bakmayışına, hiç seslenmeyişine, olmayışına belki!
Adımı bir kez söylemek için bile gelseydin keşke!

Belki bir sabah yudumlarken kahveni, nerden bulduğunu bilemediğin birkaç satır ilişir gözüne küçük bir kâğıt parçasında. Belki, bir kelimesi tanıdık gelir sana. Bir an, yüzümü görüp, sesimi duyar gibi olursun. Belki, sen de bana kızarsın gelmeyişim için. Belki, esaslı bir sitem iliştirirsin ayağına martının birini yakalayıp.
Kim bilir, o martı da gelir bulur beni!
Geç kalınmış, fark edilmemiş bir hikâyenin ortasında buluveririz birbirimizi belki.
Belki, belki, belki…
Yaşanmamış, kaybolmuş, eksik kalmış tüm aşkları sahiplenip, bağrımıza basarız belki bir gün.

Ben hala yokluğuna öfkeleniyorum. Hala sayıyorum özlemle, gecenin karasına savurduğum sövgüleri.
“Cehenneme düş, eteklerinden defalarca tutuş, sön, yine tutuş. Yanık et kokusu sarsın karanlığını. Ay terk etsin, yıldızlar hiç çalmasın beklediğin kapıları. Nerden bulaştığını bilemediğin bir aşk sinsin her yanına. Uyku nedir unutsun gecen, güneşi arasın 24 saat ama hiç bulamasın gündüzün. Yokluk olsun adın ve son nefesine kadar beni arayasın e mi?
Çocukluk düşlerimi vermeliydin bana!”

Çok şubatlar eskidi sevgili buralarda. Hiçbiri seni getirmedi. Gidene küsüp, gelecek olana hazırlık yaptı insanlık. İlk gününde başladılar saymaya. Şarkılar söylendi, çağırıldı isimler.
Gelenler de oldu gidenler de. Sevgili olmayı sevdiler.
Şubat olmayı sevdi kimileri de. 29’u bulacakları artık yılı bekledi kimileri âşık olmak için. Beklerken, yanlarından geçip gideni görmediler. O kadar kalabalıklardı ki, düşlerimin yolunu kestiler.
Kimi seni oyaladı bir zaman, kimi de beni. Kim bilir belki, benimle aynı düşü büyüten pek çok kişiyi. Alacaklıyız anlayacağın bir hayli!

Doğmamış, doğup pervasızca kaybedilmiş, yaşanmış ama bir uzvu yitirilmiş, yaşanmış ama öldürülmüş, yaşanmamış, ait olduğu yüreği bulamamış, düşlenmiş ama hatırlanmamış tüm aşklar için…
Düşlenmeyi ve düşlemeyi bile becerememiş olanlar için…
“Sevgilim!” diye bir kez seslenmek için dudaklarını aralayıp, korkup susanlar için…
Sevmeyi ve sevilmeyi becerebilen ve beceremeyen herkes için…
“Sevgilim!” diye bir nefes dolusu, sokakları çınlatırcasına haykırabilen ve haykırmak isteyenler için…
Ben ve düşlerime misafir olan tüm okurlarım için…
Sevgililer günümüz, sevmeleri sevme günümüz, sevdiklerimize “Seni seviyorum!” diyebildiğimiz her günümüz kutlu olsun!

Düş bile olsa, öfke bile olsa, özlem bile olsa “Sevmek güzeldir”. Keyfine varınız!

Sevgimle, bal kalın…

Funda Kocaevli