Çocukluk bulaşır canımıza...

denenmiş ölümlerden bahsetmek yok, onlar denedi ve
yüzlerini döndüler, hepsi korktu göğün yırtılmasından
ve unutmadılar sonsuz anayı, bağrına düştükçe kan
tükürüp arındılar. sıra sendedir…

..

biziz, tüm silahlarımızı bırakıp geldik, acımıza acı katmadan
yürümek var şimdi. doğa ana dedi ki; sizi sevesiniz diye
yarattım, sonra üfledi rüzgara, kanat taktı çocuklara, geçiyor
bak bulutlar. ne zaman bir yağmur yağsa, çocukluk bulaşır
canımıza…

..

isimden öte, tenden ve tinden sıyrılmanın yakasına geçildiğinde,
öte yollar çıkacak yine biliyorsun. ezilme, hislerimizle avcıları
savarken, utandırırken ve vazgeçerken avdan, bize benzeyeceksin,
artık kaygı yok bu aç yalnızlığın ortasında …

..

aç kalma gözlerimden al biraz, ellerimden, kokumdan, sonra
şarkılarına kat ve kulağıma söyle, gidilecek topraklar değilmiş,
sen varsın, “onlar bitmişi” göreceksin. eğildim önünde açık yüreğinin
köşeleri bana çıkıyor, bir tadımlık hayat al ve taşı gerçeğe,
şimdi söyleme, seviyorum demek sırdır, çevresi örülmüş ateş,
içinde kaldıkça, dışında yanılmayan, ardında doğmamış çocuklar bırakan

..

az evvel ölü kuşlar parkını temizledik, gözlerin yoktu orada,
yeniden bir gök yaratılırsa, sen ben olacağız suçlusu, sakın bağırma,
kanatlarımız duruyor, bir gün tutuşur nasılsa, rüzgara ateşle
kapılır çalı çırpıda. şimdilik birkaç yavru kuş bağrımızda…

'07