Çocukluk Atlası Şiiri - Mehmet Artem Aykut

Bu büyük hasretin
Aslında sıradan bir başlangıcı olsa da
Yaşamak istiyorum
Daha cok özleyebilmek için;
Ellerine bulaşmış kara incirin sütü,
At üstünde yaşamayı karakterleştirmiş,
Öküz arabası gıcırtısıyla bile hemşin oynayan,
Yüzünde ise çok buralara dair bir tebessüm
Çocukluğumu.
Hiç bilmediği ve görmediği
Başka bir dünyanın kapılarını aralayacak
Bir vize memuru olmaliyim o yıllara.

Yeterince büyüdüğüme göre
“Sikeyim bu hayatı!” diye bağırabilirim artık
Fena m’olurdu Ardanuç’un Bilbilan’ında?
Bak yine küfür ettim diye
Bireri kulaklarımı kesti aldı
Cebine koydu hatıra diye,
Aman ne hatıra!
Bunlar, geçici olarak
Başka zamanlara taşıyan şeyler insanı.
Ya beni yeniden yarat,
Ya da et gerçeği icat.

Çocukken özlemlerimi
Yirmişer kez kağıda yazar
Gerçek olmasını umarak Çoruh’a atardım.
Nereye gideceğini bilmediğim
Ama menziline ulaşacağından emin olduğum dileklerimi.
Çünkü bir atlastı Artvin’de çocukluk:
Göğatlas, Toprakatlas, Suatlas.
Her yer yeşil, her yer mavi...
Bu renklerde muhakkak her şey olurdu;
Bu pantone
İnsanda âkil olma isteği oluştururdu.

Artık düşlerimden başka her şey beyaz
Gözlerim çocukluğumda kaldı,
Büyüdükçe uyuyamıyorum;
Gözlerimi tavana dikiyorum,
Bakışlarım tavanı deliyor,
Gökyüzünde yıldıza çarpıyor,
Yıldız boşlukta kayıyor,
Kaydığını gören dilek diliyor,
Kesif kokusuyla
Geniz yakan bir vasatlık tadı boğazımda;
Giden gün geri gelmez,
Ölüler sevilmez, hatıraları sevilir.

Her kim ki bu şiiri üzerinde taşır,
Her gün okursa
Borçtan ve sıkıntıdan kurtulur,
Kemâle erer,
Katiyyen dünya darlığı görmez,
Tüm yıl oruç tutmuş sayılır,
Ölürken şehadetle ölür,
Ahirete imanla gider,
Kaza ve musibetlerden muhafaza olur.

Gerçi ince eler, sık dokursunuz da;
Her paylaşım şiir sevmeyenlere
Bir tokat gibi inecektir desem,
Yer misiniz?