Çocukluk Aşkın Hikayesi Şiiri - Yakup Icik

Sen büyürken ben, tığ delikanlıydim ergenliğe doğru
Ablanın ayakkabılarını giyerdin, kendini büyümüş sanıp.
Hatta çok komik,
İpince dudaklarını, kapkalın boyardın dağınık, beceriksiz.

Ablandan çalıp giydiğin ten çorap,
Çarpık bacaklarında, buruşuk görünüyordu genişliğinden.

Her seni gördüğümde saçların, beceriksizliğinden belli ki;
Kendin yapıyordun yapmasına ama, tarak girmemiş gibiydi.
Birde havali havalı,
Kekil sallıyordun bana doğru, kendini genç kız gibi büyümüş sanıp.

Ne zaman görsem
Evinizin önünde yokken, ve geçmeye kalksam sokağınızdan
Ne tez haberin olurdu gelişimden
Numaradan elinde süpürge, hemen dışarı çıkardın biliyormusun
Farkında değildin ama, pislikleri hep bana dogru süpürürdün.
Çok komikti o yıllar, çok
...
Sahi ya, ben mi?
Senin zamanlarının, en salak delikanlısıydım!
...
Yıllar ne çabuk geçti?
Yıllar ne kadar değişti?
Yıllar seni büyüttü.
Yıllar seni şarap gibi yıllanmışlaştırdı.

Ben şimdi sana karşı, suskunum, mahçubum!
Senin bu kadar güzel olacağını, tahmin edemezdim ki.
Senin bu kadar tatlı ve şirin olacağını, asla bilemezdim ki.
Senin bu kadar bir bakışınla,
Kalbime hükmedeceğini, şu ana kadar anlayamazdım ki.

Sen ne çabuk büyüdün?
Olğun ve alımlı hanım kız oldun...