Çocukluk Aşkım: Hatice Gelin

Evden çaldıklarınla salata hazırlardın,
çamurdan arabamla iş dönüşüme.
Pirketler üzerinde yerdik ellerimizle.
Sen saçında bit olduğunu saklardın,
neden kaşınıyorsun dedikçe.
Bense;
gece altımı ıslattığımı.
Ve annen eve çağırdığında,
seni Leyla Abla' yla aldattığımı.

Kovalamaç oynadığımız akşamlarda,
ben hep seni kovalardım.
Sende beni arardın, Haticem,
her saklanbaç oynayışımızda.
Yakartopta çabuk vurulurdun,
sen ölünce can veriridim sana.

Senin taştan, bezden bebeklerin vardı,
benim de çubuktan tabancalarım.
Çizgidendi evimizin duvarları,
canavarlar etrafımızı sardığında
seni ve çocuklarımızı korurdum.
Masuzcuktan vurulurdum,
ağlardın başucumda;
sonra kalkıp kaçardım, gülerek;
küserdin, Haticem, küserdin.
Şalgam ısmarlardım sana tablacıda,
pazarlarda kazandığım su parasıyla.
Affederdin Haticem...

Sonra büyüdük bilmem nasıl oldu!
Annen yasakladı gezmeni,
elin erkek çocuğuyla.
Güzelim saçların kapandı.

Geçen kucağıma verilen çocuk
seninmiş Haticem...
Bebeğin taştan, bezden değil;
evin çizgiden değil artık.

Bense Haticem;
hala binip çamurdan arabalara,
canavarlarla savaşırım,
çubuktan tabancamla.
Ama,ey, selvi boylu gelin!
Gerçekten... Gerçekten ölürüm,
ağlayanım olmaz başucumda.
Olmaz başucumda...
Kimseler...
Olmaz...