ÇOCUKLUK ANILARIM.
Bu gün yine çocukluğuma dönüyorum,kavgasız gürültüsüz,zengin tayfa çocuklarının yaşamadığı,çıplak ayak,kuru ekmek ve bir tas ayran ile büyüyen çocukluk.
Bu gün belgeselde Filistin'i gösterirken, kullanılan hayvan derisi ayran yayıklarını izledim.Yaşadıkları derme çatma barakalardaki yaşamı ,kadınları,fakir çocukları izledim...,bizim yarım asır önce yaşadıklarımız bile lüks geldi.
Aslında sevinmedim desem yalan olur,aramızda asırlar var gibi...
Dedim ya bugün çocukluğumu dağıtmadan sizlere aktaracağım.O yaşadıklarım dündü,bu gün şartlar çok değişik ve insanları doyurmuyor.Çocuklar istedikçe mutlu ve huzurlu olamıyor.Kişiler milli bir eğitim yerine çevre ve şartlarla zamana yön veriyor.Toplumda beyin resmen devre dışı bırakılmış gibi eğitim sürünüyor yerlerde...
Halbu ki;bizim çocukluğumuzda eğitim ve öğretim malzemesi kurşun kalem,silgi,varsa basit bir açacak yada küçük keskin bıçak yeya babamızın traşından arta kalan eski bir jiletle inceltirdik kalemlerimizi...Lüks çanta hayali bile düşünülmezdi,Amerikan bezinden anneciğimin elle diktiği uzun kulplu bez torbalar vardı.İçinde samanlı ,çizgili bir defter,kurşun kalem ,silgi ve Alfabe vardı.Okula giderken hala keyifle söylediğim ''Daha dün annemizin kollarında yaşarken ...'' şarkısı hiç düşmezdi dilimizden.Başımız dikti,kötü düşünceler uğramazdı beynimize,şen çocuklar vardı önümüzde.İşimiz gücümüz hesap öğrenmekti.Sadece doğruyu,güzeli ve iyi olan ne varsa öğrenmek zorundaydık.Bunun için doğru düşünmeyi öğrenmeliydik.Yalan söylemek ,hırsızlık ve dedikodu yapmak ayıptı.Saygısızlık,küfür etmek ayıptı.Ayıptı diyorum,zira haramdır denilmezdi.
*
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
