Çocukluk Şiiri - Celal Özdemir

Hayat bir resimden ibaret,
Kiminin flu, kimininki net...

Biz çocukken;
Soğuk kış günlerinde,
Dışarıda karlar yağarken,
Kuzine sobalarımız yanardı.
Üstünde çayımız kaynarken,
Çaydanlığımız melodiler çalardı.

Bazen fırınında Patates,
Bazen de katmer vardı.
Kapağı açılınca fırının,
Misler gibi kokardı .
Aç kalan serçeler ;
Penceremize gelirdi .
Bizden kalanlardan,
Onlar da nasiplenir di.
Çayımızı içerken

Lambalı radyomuzu açar;
Çocuk saatini,
Arkası yarını dinlerdik
Kısa dalga dan,
Arabesk dinlemek için ;
Gelip giden yayından,
Neler, neler çekerdik .
Sonra çantamızı kapıp,
Okulumuza giderdik.

Akşam radyo nöbetini ,
Büyüklerimiz alırdı.
Ajans dinlemek için ,
Dedem radyoya abanırdı.
Ninem türküleri dinler,
Gizli gizli ağlardı...

Bizlerse ders bitince;
Tren,isim şehir, bilmece,
Beş taş oyunları oynardık .
Bazen de masallar anlatır ,
Devlerden hep korkardık.

Sonra tanıştığımız;
Siyah beyaz televizyonlar ,
Haidi,Bonanza Polyanna'lar,
Cenk Koray ve Halit Kıvanç’lar,
Derken evlerine kapananlar ...

Halen aklımda o eski zamanlar.
Böyle geçerdi günlerimiz,
Kapıları sonuna kadar açık,
Kanatlı kapılı evlerimiz,
Sevgiye dostluğa açık,
Yüreklerimiz vardı.

Keşke her şey;
Yerinde dursaydı .
İnsanlık dostluk ,
Eskisi gibi sade kalsaydı...