Çocukluk Şiiri - Ebru Karaman Kemalist

Olgunluğun tavan yaptığı
Bir hayatta..
Sert bakışlar ve sadece hızlı adımlar
Görüyoruz…
Kimi zaman üzüyor
Kimi zaman kırıyoruz
Tepeden bakma insan tiplemesiyle,
Oynadığımız sahnede burnu havada
Her şeyi çok iyi bilen
Birini canlandırıyoruz…
Oyunu bitirdiğimizde
Islıklarla dolu alkış yerine
Yüzlerdeki anlaşılmaz ifadeyle
Karşılaşıyoruz…
Hayata şimdilerde çocukluğumu sunuyorum
Bayramlık sevincimle beraber…
Ama çocukluğum tökezleyip düştü
Ve ağladı hayatın karşısında…
Hayatın garipsediği nokta da
Bu oldu başka bir şey bulamamış gibi…
Hayat sana söz;
İçimdeki çocuğun kulağını çektim
Artık senin önünde düşmeyecek
Düştüğü zamanda
Asla ağlamayacak
Söz sana...