Çocukluk Şiiri - Nevzat Köksüz

Yadında mıdır dostum o güzel günler
Sanki güneş o zamanlar daha başka parlardı
Yaz günleri bir alemdi o yıldızlı geceler
Karanlığı bürüyen ayrı bir tılsım vardı

Yıldızlar yapyakındı tutacak kadar
Otlar yupyumuşakdı yatacak kadar
Dertler kıpkısaydı unutacak kadar
Gam ve keder sanki taa uzaklardaydı

Yokuşlar da inişler de bizim için hep birdi
Neşemiz cıvıltımız serçeler gibiydi
Gözyaşları yaz yağmuru gibiydi
Kurumadan yerinde gülücükler açardı

Utanmazdık sevgimizi demeden
Uslanmazdık insanları sevmeden
Usanmazdık hayata gülümsemeden
Bitmeyen tükenmeyen bir enerjimiz vardı

Masal dinler cadılardan korkardık
Keloğlanla güler, pamuk prensesle ağlardık
Karanlıkta dolaşan gölgelere bakardık
Kucağına sığındığımız bir annemiz vardı

Severdik melekler gibi duru, saf ve temiz
Sevmezsek saklamazdık bunu şüphesiz
Ne kadar da ‘öpsün teyzen’ deseniz
‘Banane gelmem’ dediğimiz günler vardı

Misafir gelince sığmazdık bir yerlere
Kıkır kıkır gülerdik olur olmaz şeylere
Ciddiyetle yazık ettik o güzelim günlere
Büyüdükçe yanlış sanıp bıraktık

Koşmaktan oynamaktan öylesine yorulur
Kirli paslı üstümüzle yatağımıza yatardık
Sanki hayatı emer gibi yaşamayı emer gibi
Her anını dolu dolu yaşadığımız saatler vardı

Yokluktaymış meğer bütün bu lezzet
Varlık hayallerimizi yedi bitirdi
Çocukluk bitmeyen büyülü cennet
Aklı başa geçen yıllar getirdi